Twee maanden heeft hij platgelegen, mijn website. Of eigenlijk waren het er twee; eentje voor mijn werkzaamheden als theatermaker, en eentje voor mijn poëzie. Ik had ook twee visitekaartjes, twee nieuwsbrieven, twee facebookpagina’s en twee logo’s.

En dan waren er nog de losse projecten. Mijn achterban zag door de bomen het bos niet meer en ikzelf eigenlijk ook niet.

Totdat ik, midden in de nacht, tot inzicht kwam. Ik ben eigenlijk gewoon theater aan het maken. Altijd. Ook als ik niet regisseer.

Daarbij hanteer ik een brede opvatting van het begrip theater, ontleend aan één van mijn favoriete theaterboeken (ik parafraseer ‘m even heel vrij): Alles dat je nodig hebt om theater te maken is een man en iemand die naar hem kijkt.

Feitelijk: een podium en iemand die naar het podium kijkt. Al mijn werk concentreert zich om dat podium. Het creëren van letterlijke en figuurlijke podia en daar soms ook zelf op gaan staan.

Het was ineens helder. Er is dus nu één website (en de rest wordt ook langzamerhand samengevoegd), waarop je alles kunt vinden wat ik doe.