Afgelopen weekend was ik jurylid voor Kunstbende Zuid-Holland, samen met een oud-studiegenoot en een bekende uit het circuit (waarmee het bewijs dat cultureel Rotterdam een soort dorp is, eens en te meer geleverd is).

Mijn laatste herinneringen aan de Kunstbende dateerden van langer dan tien jaar geleden; zo had ik op mijn vijftiende – niet gehinderd door enige kennis van zaken – een theatervoorstelling in elkaar gedraaid. Het ging over iemand die ontvoerd werd door ruimtewezens, als ik me dat correct herinner. Ik had posters opgehangen op school en op die manier twee spelers geregeld (twee meisjes uit de brugklas) met wie ik welgeteld twee keer gerepeteerd had.

Natuurlijk was er veel te veel decor, kostuums uit de verkleedkist, schmink en een geluidsband met pianomuziek die eigenlijk nergens voor nodig was. Dat ik me het verhaal niet meer kan herinneren, zegt waarschijnlijk al genoeg. Wat ik nog wel weet is dat we het eind bewust mysterieus hadden gehouden. Achteraf vermoed ik dat niemand er iets van begrepen heeft, maar dat onze serieuze hoofden het geheel wel mooi afmaakten. Een toffe ervaring, maar logischerwijs niet goed genoeg voor wat voor nominatie dan ook (hoewel één van de speelsters later nog wel naar de toneelschool gegaan is).

Hoe anders was dat afgelopen weekend, toen de nieuwste generatie theatermakers aantrad en niet alleen liet zien dat ‘less’ ‘more’ is, maar ook dat ze op zo’n jonge leeftijd al heel goed weten waar ze mee bezig zijn. Het was een feestje, al die jonge, enthousiaste, getalenteerde mensen met ambitie.

Wat het extra bijzonder maakte was het inkijkje dat we kregen in hoe jonge kunstenaars kijken naar de grote thema’s van deze tijd en wat ze daarin belangrijk vinden. Soms abstract, soms concreet, maar altijd vanuit noodzaak en engagement.

Mijn mede-juryleden en ik hebben – in een speciale jurykamer aan een lange tafel – uitgebreid gesproken over de voorstellingen – wat was er goed, wat kon er nóg beter – en uiteindelijk een mooie gezamenlijke top drie gekozen. In die gesprekken heb ik ook weer veel geleerd over mijn eigen manier van kijken naar theater.

Ik kijk ondertussen reikhalzend uit naar de finale om te zien of ‘onze’ finalist ook op landelijk niveau hoge ogen gooit.

Op de site van de Popunie vind je alle winnaars: Popunie.nl